In De Volkskrant van vandaag stond een woord wat herinneringen boven haalt: postorderbedrijf. Er hangt een zweem van smoezeligheid om dat woord. Je kon er zaken kopen waarmee je niet bij de V&D betrapt wilde worden. Je kon er zelfs bruiden bestellen, maar dan wel uit boekjes die wij niet thuis kregen. Dat zijn lang vervlogen tijden, waarin een pakje ontvangen nog iets bijzonders was en de pakketbezorger nog geen extra gezinslid. Dat was ook de strekking van het artikel. Sommige mensen hebben nog steeds schulden aan dit soort bedrijven. Alsof je nog steeds de trekschuit aan het afbetalen bent.
