Met een kop koffie zit Elise op de bank en kijkt naar het behang. Het is van dat bobbeltjesbehang die je verwacht bij oude mensen. Maar Bart vond dat mooi. Ook de bank was zijn keuze. Alles wat zij leuk vond werd gelijk door hem afgekraakt en zij hield van hem. Elise heeft zich hier nooit echt thuis gevoeld. En nu laat Bart haar ook nog eens alleen zitten in deze troep. In gedachten begint ze met de meubels te schuiven. Niets wat haar nu nog tegen houdt. Het is tijd om het huis eens flink op stelten te zetten.
